Ορθά διατυπώνεται ότι η ενέργεια είναι η κινητήρια δύναμη, που κρατάει τον κόσμο σε εξέλιξη, και ότι οι κύριες πηγές ενέργειας που χρησιμοποιούμε (πετρέλαιο και άνθρακας) δεν είναι πλέον βιώσιμες, λόγω των πεπερασμένων και μολυσματικών χαρακτηριστικών τους. Προφανώς, το 87% της ενέργειας που καταναλώνουμε δεν είναι ανανεώσιμη.
Αυτή η υπάρχουσα κατάσταση ενισχύει την ανάγκη ανάπτυξης άλλων πηγών ενέργειας, που είναι ανανεώσιμες και γενικά βιώσιμες, όπως ο ήλιος και ο άνεμος.
Εάν η ενέργεια είναι σημαντική, για να βοηθήσει να συνεχίσει να εξελίσσεται ο κόσμος, είναι, επίσης, σημαντικό να γνωρίζουμε ποιος ελέγχει την παραγωγή ενέργειας. Προς το παρόν, η κυριότητα των κύριων πηγών ενέργειας ανήκει σε μεγάλες εταιρείες, επειδή απαιτούνται τεράστιοι πόροι, για την εκμετάλλευση μίας πηγής πετρελαίου ή άνθρακα, για την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού σταθμού, για τη μετατροπή και τη διανομή της ενέργειας.
Το να προσφεύγουμε σε άλλες πηγές ενέργειας, όπως ο ήλιος, ο άνεμος ή τα εν γένει δημόσια αγαθά, που δεν αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία, ούτε βρίσκονται σε συγκεκριμένο τόπο, αλλά μπορούν να παραχθούν οπουδήποτε, εγείρουν νέα ερωτήματα: είναι η ηλιακή ή αιολική ενέργεια ένας πόρος, που όλοι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας; Είναι δαπανηρό να παραχθεί ηλεκτρική ενέργεια από αυτού του είδους τις πηγές ενέργειας; Μελέτες δείχνουν ότι η υπάρχουσα τεχνολογία επιτρέπει την «αποκέντρωση» της παραγωγής για αυτές τις νέες πηγές ενέργειας σε προσιτό κόστος, κυρίως για ιδιωτική κατανάλωση σε σπίτια και σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι, μεμονωμένα ή, ακόμα για μεγαλύτερη ευκολία, υπό τη μορφή συνεργασιών, θα μπορούσαν να παράγουν την αναγκαία για την κατανάλωσή τους ενέργεια, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη διανομής της. Με τη δυνατότητα να αποθηκεύουν, τόσο τα τυχόν υπάρχοντα πλεονάσματα ενέργειας, όσο και να τροφοδοτούν με αυτήν την ενέργεια το δίκτυο της κοινότητάς τους.
Το πλαίσιο αυτό δημιουργεί νέες ευκαιρίες για το συνεταιριστικό κίνημα, κυρίως , διότι δημιουργεί με κάποιον τρόπο, καταναλωτές της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, που οι ίδιοι θα παράγουν, αλλά αυτή η αλλαγή θα σημαίνει, επίσης, ότι μεγάλες εταιρείες ενέργειας θα χάσουν μέρος του ελέγχου τους, που έχουν μέχρι και σήμερα στο κομμάτι της παραγωγής και της διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας. Η νομοθεσία προβλέπει ότι οι φορείς, που εμπλέκονται στον τομέα της παραγωγής ενέργειας, είναι μεγάλες εταιρείες, οι οποίες δεν επιτρέπουν, ούτε υποθάλπουν τη συμμετοχή των απλών πολιτών (Huybrechts, 2017). Επομένως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια σύγκρουση συμφερόντων, που μπορεί να επιλυθεί μόνο πολιτικά[1].
Η ανάγκη προώθησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι αδιαμφισβήτητη, δεδομένης, μεταξύ των άλλων, της εύθραυστης τρέχουσας κατάστασης, δηλαδή της σταδιακής εξαφάνισης των υπαρχόντων πηγών ενέργειας. Το ζήτημα που τίθεται είναι κατά πόσον αυτή η προώθηση απευθύνεται και στους πολίτες και, εάν οι Δημόσιες Αρχές μπορούν να δεσμευτούν για την τήρηση μίας αποκεντρωμένης παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και αυτοκατανάλωσης ; Λέγεται ότι η αυτoπαραγωγή- αυτοκατανάλωση («self-consumption») συμβάλλει στον εκδημοκρατισμό των ενεργειακών συστημάτων, και ότι αυτή η μορφή παραγωγής και κατανάλωσης της ενέργειας μπορεί να αναπτυχθεί με διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι μέσω των συνεταιρισμών.[2]
Σε αυτή τη μελέτη επιχειρήσαμε να ανακαλύψουμε, εάν το νομικό πλαίσιο που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί την ανανεώσιμη ενέργεια και, ειδικότερα, εάν προωθεί τον εκδημοκρατισμό της ενέργειας και την αυτοκατανάλωση σε συνεταιριστικό επίπεδο;
